Spektakl jest rekomendowany dla widzów od 16. roku życia.
W spektaklu wykorzystywane są dźwięki niskiej częstotliwości oraz światło migające z dużą częstotliwością. Osoby wrażliwe na ten rodzaj dźwięku i oświetlenia powinny zachować szczególną ostrożność.
W spektaklu używane są wulgaryzmy.

Spektakl w formule koncertowo-musicalowej, akt wandalizmu na epopei narodowej, próba interpretacji tekstu wieszcza przez pryzmat polskiego warcholstwa i patologii.

Okazuje się, że regularna rytmika trzynastozgłoskowca to idealny materiał dla rapu. Ujawni to dobrze znany młodej publiczności… raper Koza. Za tym pseudonimem kryje się właśnie Kamil Białaszek, studiujący reżyserię w Akademii Teatralnej w Warszawie.

Fabuła tekstu zostaje przeniesiona w rzeczywistość z pogranicza „Blokersów” i „Chłopaków z Baraków”, gdzie naturalnymi środkami ekspresji stają się rap i slang. Reżyser spektaklu bierze pod lupę swoją własną małą ojczyznę – Raszyn pod Warszawą – poszukując podstaw maniakalnego nacjonalizmu, który wciąż pozostaje dominującą ideologią wśród mieszkańców przedmieść i tzw. „prowincji”. Twórcy spektaklu szukają naturalnych połączeń zestawiając rzeczywistość blokowisk z czasów tuż po transformacji z zaściankową Litwą opisywaną przez Mickiewicza. Współczesny język miesza się tu i dialoguje z trzynastozgłoskowcem, a na scenie zostają przedstawione archetypy z pogranicza sarmackiej szlachty i podmiejskiej chuliganerii.

Całość ma format musicalu, co podkreślają opaski i stojące miejsca. Poszczególne sceny są inscenizacyjnym i aktorskim popisem (Teatr Polski ma świetny zespół!), a finał spektaklu – od sekwencji poloneza – przyprawia o zawrót głowy.

Co ważne, rasowo brzmi hip-hop, bo gdyby okazał się tylko ostrym cieniem gatunku, byłoby po spektaklu. Udało też się oswoić disco-polo i techno. Cudowne są kostiumy, bawią wymach Muska, twarz Mentzena, cytat z „Potopu”, nawiązanie do Scyzoryka i polskich maselnic na Eurowizji.

Waldemar Kuligowski, UAM

Portret polskości rysowany grubą kreską, bez taryfy ulgowej, ale i protekcjonalizmu, pełen trafnych obserwacji, bezpretensjonalny i z poczuciem humoru. Trudno nie polubić interpretacji „Pana Tadeusza”, która zamiast od „Inwokacji” zaczyna się od zawołania ze sceny: „Pozdro dla dobrych chłopaków z Litwy!”.

Aneta Kyzioł, Polityka

Język: polski (napisy w jęz. angielskim)

Po spektaklu odbędzie się spotkanie z twórcami i twórczyniami.

Obsada

Galeria