W spektaklu jest poruszana tematyka żałoby oraz uzależnienia od substancji psychoaktywnych. W scenach pojawia się wulgarny język.

Sztuka „Long Day’s Journey into Night” wystawiana jest na mocy specjalnych uzgodnień z United Talent Agency. Niniejsza wersja sztuki została zmieniona względem oryginału autorstwa Eugene’a O’Neilla.

Pewnego długiego, letniego dnia rodzina Tyronów musi skonfrontować się z trudną prawdą, skrywaną od lat. W miarę jak dzień przechodzi w noc, między ojcem, matką i dwoma dorosłymi synami narasta rodzinne piekło wzajemnych pretensji i oskarżeń. Jak w greckiej tragedii, w ciągu kilkunastu godzin bohaterowie zmierzą się z własną przeszłością, kłamstwami na swój temat i poczuciem winy. Czy prawda o sobie ich wyzwoli?

„Long Day’s Journey into Night” – autobiograficzna sztuka klasyka amerykańskiego dramatu Eugene’a O’Neilla z 1941 roku to studium upadku rodziny, którą niszczą uzależnienie i kłamstwa. Studium tak realistyczne, że autor zakazał jego publikacji za życia w trosce o pamięć o bliskich, na których wzorowane są postacie. Sztukę wystawiono dopiero w 1956 roku, trzy lata po jego śmierci. Z miejsca stała się wydarzeniem, a O’Neill otrzymał za nią pośmiertnie Nagrodę Pulitzera.

„Pewnego długiego dnia” w reżyserii wybitnego belgijskiego reżysera Luka Percevala jest autorską adaptacją dramatu O’Neilla, interpretowanego przez pryzmat współczesnej problematyki uzależnień. Społeczeństwa Zachodu uzależniają się już nie tylko od alkoholu i narkotyków, jak w czasach O’Neilla, ale także od mediów społecznościowych, gier komputerowych, pornografii, pracy czy zakupów. Zmieniają się używki, ale mechanizm uzależnienia pozostaje ten sam. Jaką pustkę próbują w sobie wypełnić uzależnieni? Co sprawia, że uciekają od rzeczywistości w świat iluzji? Dlaczego unikają bólu, który niesie życie, i jak mogą się z tym bólem skonfrontować?

Jak teraz zagrać sztukę o idącej na dno kobiecie, tak porywająco i wstrząsająco, jak zrobiła to Zawadzka, a jednocześnie tak, żeby koszty tego teatru były dla niej – jako człowieka – jak najmniejsze. To wielka tajemnica kunsztu Zawadzkiej, teatru Percevala. (…) „Pewnego długiego dnia” jest jak płatek śniegu: gdy położysz go na swojej ciepłej dłoni, po chwili zniknie. Najważniejsze jest to, co przeżyłeś i co poczułeś.

Tomasz Domagała, domagalasiekultury.pl

Luk Perceval wystawił w Narodowym Starym Teatrze klasyczną sztukę Eugene'a O'Neilla. Powstał spektakl gęsty, mroczny i wciągający. Całość rozgrywa się na pustej scenie. Jedyny element scenografii stanowi mocno sfatygowany fotel. Doskonale pasujący do podupadłego domostwa, którego mieszkańcy mają coraz mniej sił, by ukrywać prawdziwe uczucia żywione wobec bliskich.

Michał Centkowski, Przegląd

Język: polski (napisy w jęz. angielskim)

Po spektaklu odbędzie się spotkanie z twórcami i twórczyniami.

Obsada

Galeria